De CPN van 1982 tot 1986
door Henk Spaan
Kritiek op sociaal-economische acties (augustus 1984)
(koerier aug 1984) Dit stuk heb ik aan het begin en aan het eind redactioneel bewerkt.Het partijbestuur heeft aan alle afdelingen een brief gestuurd met de plannen voor het komende najaar tegen de bezuinigingen die ons te wachten staan. De partij zal eind augustus komen met een actieplan in brochurevorm en de taak van de afdelingen is om uitgebreid met dit aktieplan te gaan werken tijdens akties, vergaderingen en in buurten om te beginnen op prinsjesdag. Dit aktieplan heeft niets om het lijf. Het enige wat ons te doen staat is kennelijk propaganda maken met de zoveelste brochure waar alleen maar in staat wat we allemaal allang weten. Geen enkele serieuze afweging van de mogelijkheden om iets te doen. Mensen die echt iets willen doen zullen aan de CPN niet veel hebben. De enige konkrete dingen zijn het noemen van een paar vergaderdata, puur organisatorische kwesties, geen enkele inhoudelijke probleemstelling.
Waar het mij omgaat is dat de partij nu precies die dingen gaat doen, waar ze zich maar beter buiten kan houden en de dingen nalaat die voor de beweging als geheel nog nuttig zouden kunnen zijn. Dat heeft ook te maken met de reden waarom ik in mei uit het afdelingsbestuur ben gestapt. De partij moet ophouden met alle organisatorische initiatieven in de richting van allerlei akties. Als de uitkeringsgerechtigden gepakt worden, dan zullen de uitkeringsgerechtigden zelf in aktie moeten komen. En als ze dat niet doen dan moeten wij ook niets doen, omdat wij hun op dit moment niets te bieden hebben inhoudelijk gezien. Uiteraard kunnen CPN leden die ook uitkeringstrekker zijn wel initiatief nemen tot, of meedoen aan akties, maar voor de partij staan er een paar veel urgentere punten op de agenda, waaraan we al onze energie moeten besteden, namelijk de partijorganisatie zelf. Die staat namelijk op het punt om te verdwijnen. Na elke gebeurtenis, na elk kongres denkt iedereen: "Nu zullen we wel over het dieptepunt heen zijn, nu zal het wel weer beter gaan", maar na elke krisis bleek het nog erger te kunnen. Na de beschamende taferelen van het beginsel-kongres van februari blijkt de partij nog veel dieper in de put geraakt te zijn en waarschijnlijk hebben we de bodem van de put nog niet bereikt.
Diskussies over aktieplannen zijn overbodig omdat er toch niemand meer te vinden is die iets met die plannen wil doen. Ik zie nog maar één mogelijkheid om uit de krisis te komen, namelijk door de bewegingen de bewegingen te laten, alle klussen gewoon opzij te schuiven en door het bestaan van de partij zelf ter diskussie te stellen. Als we dit niet doen dan bestaat er over een jaar geen partij meer.
Daarbij moeten we de vraag bespreken wat het kommunisme is en hoe we dat bereiken en of het niet beter is om de partij op te heffen ? Moeten we streven naar één organisatie van CPN, PPR en PSP of wat gaan we doen bij komende verkiezingen ?
- Biedt het voor de partij perspektief als we ons alleen nog met theoretiese diskussies bezighouden?
- Streven we naar eenheid onderling of moedigen we diskussies aan?
- Met welke aktiviteiten moet het bestuur zich in het komende jaar bezig houden en wat gaan we doen op ledenvergaderingen? (gaan we gewoon door zoals het vorig jaar gegaan is)?
- Persoonlijk vind ik ook de Oost-Europa diskussie hierbij van groot belang.
Hiervan uitgaande kom ik voor de ledenvergadering van vrijdag 31 augustus, waar we het hebben over de partijorganisatie, met een aantal voorstellen. We moeten alle partijaktiviteiten in diverse bewegingen in Wageningen afkappen (natuurlijk niet de individuele aktiviteiten) en ons in de komende tijd op ledenvergaderingen en in het afdelingsbestuur alleen nog maar richten op de organisatiediskussie.
We moeten een programma opstellen voor discussieavonden (ledenvergaderingen) waar we op een grondige manier alle problemen behandelen die te maken hebben met het doel en de struktuur van de partijorganisatie en we moeten als afdeling binnen de partij landelijk aktie voeren voor een andere partijstruktuur; Landelijke vergaderingen voorbespreken, standpunten innemen, landelijke ontwikkelingen kritisch volgen enzovoort. Het moet maar eens afgelopen zijn met al die halfbakken vernieuwingen, waar mensen alleen maar ziek van worden.
Ik stel voor een nieuw afdelingsbestuur te kiezen dat zich voor deze dingen wil inzetten. Als de meerderheid van de leden in Wageningen willen dat de partij-afdeling verandert, dan kan dat best, maar dan moet er wel wat gedaan worden en dan moeten mensen wel naar de ledenvergadering komen. Dus: kom naar de ledenvergadering en zorg dat er wat verandert. Als de leden van een afdeling van de CPN niet eens de gang van zaken in de eigen afdeling kunnen kontroleren, hoe denken we dan ooit het kapitaal onder kontrole te krijgen !