door Henk Spaan
Het probleem ontstond toen we het hadden over de nieuwe leden. Ik vroeg hoeveel zijn er nu het afgelopen half jaar bij gekomen en wat kunnen we daar nou nog eens mee doen. Joan zei dat de begeleidingscommissie een programmaatje had gemaakt van vier avonden voor inwerking van nieuwe leden. Zij had dat eerder op de avond al gezegd maar toen had ik het idee dat dat iets was voor de fractie. Ik dacht: prima om die in een paar avonden goed in te werken (waarbij het me overigens een beetje vreemd voorkwam dat ze zei dat de fractie zelf geen tijd had om nieuwe mensen in te werken). Maar nu bleek dat het plan was nieuwe mensen te benaderen en dat het niet alleen gaat om het vinden van mensen voor de steunfractie, maar ook voor mensen voor de redactie van groenlicht of voor taken in het bestuur. Ik was toen echt verbaasd, want ik dacht: dat is dan precies de bijeenkomst waarover ik al een tijdje in het bestuur loop te zeuren, de bijeenkomst voor nieuwe leden. Ik zei: nu krijg ik het gevoel dat datgene waarvoor ik al een tijdje pleit, georganiseerd wordt met een truuk buiten mij om (of buiten het bestuur om).
Joan wilde dat ik mijn kritiek zou intrekken. Ik reageerde dat ik mijn gevoel niet kon intrekken dat ik voor lul in het bestuur zit. Ik zei dat ik niet wist wat ik tegen vrienden moest zeggen als ze mij vroegen wat het bestuur eigenlijk doet. Dat gevoel heb ik namelijk echt. Ik heb het gevoel dat Joan het afdelingsbestuur een blok aan het been vindt, dat ze eigenlijk toch weer gewoon door wil gaan zoals ze afgelopen jaren gewerkt heeft en dat ze bezig is om buiten het bestuur om met Patrick (Pelman) en met anderen of met het zogenaamde "Team", een soort schaduw-bestuurtje te vormen. Ik hoef dan alleen maar te zorgen dat de boekhouding in orde is. Dat zei ze op een gegeven moment letterlijk!
Joan wilde niet bij alles volgens de regeltjes toestemming vragen bij het bestuur. Bij een idee wilde ze meteen aan de slag en niet eerste allerlei vergaderingen bijeenroepen. En ik reageerde daarop:Ja je doet het al jaren zo, en je zei net zelf dat je met Hank ook altijd van deze ruzies had. Ik weet niets van die ruzies maar ik kan me er nu ineens wel wat bij voorstellen en misschien zouden Hank en ik het daarover snel met elkaar eens zijn.
Toen zei Joan dat ze wilde dat ik zou weggaan, de vergadering was bij haar thuis. Ik weigerde weg te gaan en stelde voor de discussie af te breken en later door te praten. Joan bleef doorgaan, herhaalde argumenten totdat ik opstond en zei: tot de volgende keer. Mijn conclusie aan het eind van mijn verslag was: Joan wil geen compromis, ze wil dat ik opstap.Als er bijvoorbeeld een ledenvergadering georganiseerd wordt, zoals in februari over de toekomstdiscussie, dan voorzie ik nu al dat Joan zal zeggen dat Patrick wel een inleiding wil houden en eventueel een ander vriendje dat via Patrick uit het partijkader geronseld is en vervolgens zal Joan ook zeggen dat ze inmiddels al overlegd heeft met Theo Profijt en dat die toegezegd heeft om te willen voorzitten.
Ik wilde niet zo'n routineuze opzet van een discussie, waarbij een deskundige de meute toespreekt en de meute tenslotte nog wat vragen mag stellen aan de deskundige. Zo gaat dat veel te vaak. Ik denk ook dat ik niets zag in het inwerkingsprogramma waarmee Joan en Patrick bezig waren: veel te vooraf gestructureerd, te veel gericht op het werk in de gemeenteraad, en te weinig uitgaande van de interesses van de nieuwe leden die zich zouden melden en te weinig openingen biedend op andersoortige activiteiten. Ik denk dat ik er ook bij betrokken wilde zijn, wat dat betreft was het een gewone concurrentiestrijd. Kortom, ik vond het 'niks' wat Joan deed, en Joan vond het 'niks' wat ik deed.Achteraf denk ik dat het bestuur nooit had moeten toestaan dat naast het bestuur een soort "werkgroep ledenactivering" aan de slag ging die buiten het bestuur om allerlei activiteiten zou opzetten. Zoiets is met name de taak van een bestuur en kan alleen in nauwe en goede samenwerking met het bestuur op poten gezet worden. Een werkgroep verkeer of een werkgroep armoedebeleid kan in principe rekenen op een flink stuk eigen verantwoordelijkheid, maar een werkgroep ledenactivering ligt veel te dicht bij het werkterrein van het bestuur. Het is alsof je naast de werkgroep armoedebeleid ook nog eens in de afdeling een werkgroep sociale dienst gaat opzetten.
Toen Joan al in het najaar vertelde dat ze bezig was met een werkgroepje voor haar cursus dacht ik dat dat problemen zou kunnen geven, maar omdat ons niets gevraagd werd besloot ik af te wachten. Ik dacht bij mezelf: stop daarmee, maar wilde anderzijds conflicten niet op de spits drijven. De conflicten zijn nu open en bloot voor iedereen zichtbaar. Het bestuur ligt uit elkaar, Warner weg, ik weg, van Laurens weet ik het niet maar op veel punten is hij het met mij eens. En Franca heeft met andere zaken de handen vol. Ik vind het jammer want ik had de indruk dat het bestuur de goede kant op ging en geleidelijk een beleid kon ontwikkelen om de afdeling meer leven in te blazen, maar het mag kennelijk niet zo zijn.
Mijn balen heeft ook te maken met het besluit van de vorige bestuursvergadering (in juli, waar ik niet aanwezig kon zijn) om op 19 augustus te vergaderen en dan op 17 september, waar we dan de ALV van 12 november zouden voorbereiden. Dat klinkt namelijk ontzettend sloom. Wat mij betreft moet het bestuur vaker bij elkaar komen en moeten we ook de mogelijkheid openhouden om extra dingen te doen en om in het najaar een ledenvergadering te houden over een speciaal onderwerp of zo. Nu achteraf besef ik pas hoe slecht ik deze "planning" vind. Op de vergadering voelde ik alleen enig ongenoegen.
Persoonlijk had ik me wat meer voorgesteld bij wat we als bestuur zouden kunnen aanpakken en ik hoop dat we die discussie nog eens van voren af aan kunnen oppakken. Daarvoor kan de vergadering met Adri Wever nuttig zijn.
Toen ik thuis kwam van de vergadering vorige week, vroeg mijn zoon van 14 of we gepraat hadden over Wijnand Duyvendak. Met het schaamrood op de kaken moest ik bekennen dat we daarover geen woord gewisseld hadden. Ik vind dat niet goed en ik zou willen dat we wat losser worden om ook dingen te bespreken die niet twee maanden te voren op de agenda zijn gezet.
Het is wel duidelijk, ik heb met iedereen ruzie en er is een onwerkbare situatie in het bestuur ontstaan. De schuld zal wel bij mij liggen en het lijkt me dan ook beter om niet te dreigen met me terug te trekken, maar om dat daadwerkelijk te doen. Bij deze. In het begin van dit jaar heb ik me ook al terug getrokken, toen is de bemiddeling van Adri Wever op gang gekomen en is het interim bestuur gevormd en heb ik me weer beschikbaar gesteld. Als ik nog enige geloofwaardigheid wil behouden, kan ik zoiets niet twee keer in een jaar doen en mijn terugtrekking is nu dan ook definitief. (…) En dan wil ik toch ook nog wat zeggen tegen diegenen die volhouden dat afspraak altijd afspraak is: we hadden afgesproken dat het bestuur zou vergaderen op 15 oktober om ruim de tijd te hebben om de ledenvergadering voor te bereiden. Sommigen konden niet, er was iemand ziek en toen werd maar besloten om de boel twee weken later te houden, terwijl we konden weten dat we dan te laat zouden zijn om de uitnodigingen tijdig de deur uit te hebben. Met drie wel aanwezige bestuursleden hadden we toen best al wat dingen kunnen regelen. (En dan hadden we misschien niet op de valreep nog zo'n akkefietje hoeven krijgen over het teruggeven van afdracht van de fractieleden.) Maar ik dacht, laat ik maar niet zeuren ook al had ik eerder heel duidelijk te kennen gegeven dat volgens mij er een grotere regelmaat moet zijn in het aantal vergaderingen van het bestuur. Ja, ja dat zou in orde komen.
Dus bespaar me het gepreek over afspraken. Ik heb liever wat soepelheid (of moet ik zeggen, wat vriendelijkheid) wederzijds en wat minder onwil en wederzijds wantrouwen. Vanaf het begin is er irritatie geweest binnen het interim-bestuur. Een enkele keer ging het goed, maar vaker waren er wrijvingen en ik neem aan dat ik daar ook mijn steentje aan heb bijgedragen. En aangezien dat in het vorige bestuur ook al zo was, heb ik erg de schijn tegen. Ik laat het maar zo.
Wat ik gezegd heb over regelmaat in de vergaderingen is essentieel, regelmatiger gewone of bijzondere ledenvergaderingen, en regelmatiger bestuursvergaderingen. Dat hoeven dan niet altijd lange of moeilijke vergaderingen te zijn, maar de regelmaat is essentieel en elke keer als ik er niet bij was, werd die regelmaat weer onderbroken, bestuursvergaderingen werden uitgesteld, maar één ledenvergadering in een heel najaar werd er gepland, er werd helemaal niet vooruitgekeken wat dat betreft; we schoten geen centimeter op. (…)
Ik kan twee voorbeelden geven van besluiten buiten het bestuur om: er is in het bestuur geen woord gezegd over de voortzetting van de cursus gemeentepolitiek die deze maand weer gehouden wordt. Er is geen evaluatie geweest van de eerste cursus en het bestuur is op geen enkele manier betrokken geweest bij het besluit om het nu weer te doen. Zoek maar na in de notulen. Er zijn alleen wat vage mededelingen gedaan waarin Joan vroeger ook zo sterk was en als ik wel eens voorzichtig een vraag stelde, kreeg ik alleen maar ontwijkende reacties. Een ander voorbeeld is de Guerrilla gardening. Nooit over gepraat. Gedeeltelijk omdat we gewoon te weinig tijd hadden, maar gedeeltelijk ook omdat er niet de wil was om erover te praten. Ik meen dat ik af en toe wel eens heb laten doorschemeren dat ik het er niet erg mee eens was, maar denk maar niet dat er iemand in het bestuur is die dan zegt: "Goh, laten we daar dan eens een keer een half uurtje over doorpraten". (…) En nou gaan we weer in december gezellig guerilla-gardenen, in een seizoen waarin helemaal niets groeit en niets te tuinieren valt. Ik noem dat politieke zelfbevrediging. Het kan me inmiddels niets meer schelen of het ontactisch is dat ik dat nu zo zeg.
Dit alles leidt maar tot één conclusie: de verschillen zijn te groot, het gaat niet om 1000 euro die we aan de fractieleden terugstorten, het gaat om twee jaar lang ergenis, die maar niet wilde verdwijnen.