Teksten over Groenlinks
door Henk Spaan
Waarom was ik zo boos? (nov 2009)
Na afloop van het congres vroegen enkele mensen waarom ik toch zo boos was. Ze konden zien dat er iets was, maar het werd totaal niet duidelijk waar het om ging. De discussie ging over de kandidatuur van Rene Danen, maar het werd niet duidelijk voor de niet-ingewijden. Danen was kandidaat, was goedgekeurd door de kandidatencommissie. Hij is aktief in Nederland bekent kleur en heeft een groot netwerk en wat is daar nou mis mee? Om de een af andere reden was er iets aan de hand, want Henk Nijhof had opgeroepen om niet op hem te stemmen.Het was een beetje vaag, maar GroenLinksers zijn gezagsgetrouwe mensen en bij de steming voor de nieuwe voorzitter koos men met een ruime meerderheid Henk Nijhof, waarmee meteen het doek viel voor Rene Danen. Hij trok zich terug. Op een of andere manier was tot een meerderheid doorgedrongen dat er een rel kon komen en dat willen we niet. Groenlinksers houden niet van moeilijke dingen en gaan liever een blokje om als er verder in de straat iets onduidelijks aan de hand is.
Toch vond ik dat het congres wel een beetje uitleg mocht hebben. Flink wat aanwezigen hebben niet begrepen wat er aan de hand was. Dat is niet goed, want is een congres niet het hoogste orgaan in de partij? Het onderwerp kwam ter sprake, ik had me opgegeven voor wat spreektijd maar om een reden die me nu nóg niet duidelijk is, werd mijn spreektijd tot tweemaal toe naar achteren geschoven terwijl tot tweemaal toe met name de kandidatuur van Rene Danen uitdrukkelijk ter sprake kwam. Na die twee eerste rondes trok Rene Danen zich terug en pas daarna kreeg ik de gelegenheid iets te zeggen. Het zal allemaal wel "gewoon zo gelopen zijn", maar is het gek als ik dan het gevoel krijg dat ze me helemaal niet aan het woord willen laten, omdat er toch geen zaak meer was?
Ik besloot toch nog te zeggen wat ik had willen zeggen, maar daarmee komen we op een tweede reden voor mijn boosheid: het feit dat er idioot weinig tijd was voor deelnemers aan de discussie vanuit het congres. Ik denk dat er bij elkaar 15 mensen zich gemeld hadden voor een bijdrage bij alle agendapunten bij elkaar. Bij de bestuursverkiezing waren het er in totaal acht. Zij kregen ieder een minuut.
Ik heb in het verleden congressen meegemaakt met een volle agenda en met zóveel mensen die iets wilden zeggen, dat de spreektijd wel móest worden ingeperkt. Dat was nu bepaald niet het geval. En we hadden ook gemakkelijk wat eerder kunnen beginnen. Het is elke keer weer hetzelfde: sprekers krijgen zo weinig tijd, zo weinig medewerking dat er maar één boodschap overblijft: "we hebben liever dat je je smoel houdt en gewoon doet wat het bestuur en het presidium van je wil".
Ik had niet veel te zeggen, maar met die minuut kwam ik er niet uit en dan is de voorzitter meedogenloos.
Ik denk niet dat ik ooit nog op een congres zo'n minuut wil hebben. Congressen van GroenLinks worden net zo'n voorgeprogrammeerde bende als congressen van CDA en VVD. Ik denk dat dat een bewijs is dat GroenLinks klaar is om te regeren.