Henk Spaan

Suzan die ging studeren (juni 2009)

(Op de melodie van "Ik zing een lied voor jouw alleen" van Jantje Smit)


Susan die ging studeren, wilde landbouw leren, om heel de wereld goed te doen
Elke stumper op de aard, was haar volle aandacht waard
Honger en verdrukking bracht haar in verrukking, bij oorlogsleed en massagraf
Ze voelde: "Jongens, daar moet ik op af!".

India of Peru, Benin of Roewanda, de wereld was haar veel te klein,
De mijnwerkers in Engeland, zij stond steeds aan de goede kant.
Maar eenmaal thuis gekomen moest er een scriptie komen: "Maar schrijven dat - is - niks voor mij,
Want daarmee help ik niet de maatschappij".

Refrein:
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
Niet te geloven maar ’t is waar
Jouw energie is grenzeloos
Kalm aan, want jij moet nog een poos!
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
De schommelstoel staat voor je klaar
Maar jij gaat dóór! Je blijft aktief
En creatief!

Susan vond nieuwe doelen, in tafels en in stoelen, kocht nijptang, hamer en een zaag:
Dat was tenminste niet zo vaag, en knutselen dat deed ze graag.
"Wat moet ik in die landen, ‘k ga werken met m’n handen, het - is - nog - niet te laat,
‘k sluit me aan bij ’t proletariaat".

Door niets liet zij zich hind’ren, ze kreeg drie kind’ren, met Peter aan haar zij,
"Maar dat is niet genoeg voor mij, er kan er nog wel eentje bij.
Als ik er nog een bij neem, wordt de kans veel groter, dat - ik - snel - oma word,
Het laatste dat er nog voor mij aan schort".

Refrein
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
Je bent al oma sinds een jaar
En Peter die nooit "pappa" was
Noem jij nu "opa", 't is toch kras
Suzan jij moet nog vijftig jaar
De schommelstoel staat voor je klaar
Maar jij gaat dóór! Je blijft aktief
En creatief!
En creatief!

Versie met de juiste accenten

Susan die ging studeren, wilde landbouw leren, om heel de wereld goed te doen
Elke stumper op de aard, was haar volle aandacht waard
Honger en verdrukking bracht haar in verrukking, bij oorlogsleed en massagraf
Ze voelde: "Jongens, daar moet ik op af!".

India of Peru, Benin of Roewanda, de wereld was haar veel te klein,
De mijnwerkers in Engeland, zij stond steeds aan de goede kant.
Maar eenmaal thuis gekomen moest er een scriptie komen: "Maar schrijven dat is niks voor mij,
Want daarmee help ik niet de maatschappij".

Refrein:
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
Niet te geloven maar ’t is waar
Jouw energie is grenzeloos
Kalm aan, want je moet nog een poos!
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
De schommelstoel staat voor je klaar
Maar jij gaat dóór! Je blijft aktief
En creatief!

Susan vond nieuwe doelen, in tafels en in stoelen, kocht nijptang, hamer en een zaag:
Dat was tenminste niet zo vaag, en knutselen dat deed ze graag.
"Wat moet ik in die landen, ‘k ga werken met m’n handen, het is nog niet te laat,
‘k sluit me aan bij ’t proletariaat".

Door niets liet zij zich hind’ren, ze kreeg drie kind’ren, met Peter aan haar zij,
"Maar dat is niet genoeg voor mij, er kan er nog wel eentje bij.
Als ik er nog een bij neem, wordt de kans veel groter, dat ik snel oma word,
Het laatste dat er nog voor mij aan schort".

Refrein
Suzan jij wordt nu vijftig jaar
Je bent al oma sinds een jaar
En Peter die nooit "pappa" was
Noem jij nu "opa", 't is toch kras
Suzan jij moet nog vijftig jaar
De schommelstoel staat voor je klaar
Maar jij gaat dóór! Je blijft aktief
En creatief!
En creatief!