De juridische weg (deel twee)
Wat ik eigenlijk wil zeggen: Denk ná over wat er moet gebeuren om problemen als milieuvernietiging of opwarming van de aarde het hoofd te bieden. Neem de tijd en luister naar (tegen-)argumenten. Ik wil niet onrespectvol zijn (hoewel?) maar de uitkomst van het akkoord van Parijs uit 2015 lijkt mij belachelijk. Daar werd besloten dat de opwarming van de aarde niet meer dan twee graden celsius mag zijn. Er is niemand die de thermostaat hoger of lager kan zetten en er is waarschijnlijk ook nog geen onomstreden methode om de gemiddelde temperatuur vast te stellen. Er is ook niemand die aantoonbaar iets fout zal hebben gedaan als de temperatuur toch verder stijgt. Die twee graden is een richtlijn die ervoor zorgt dat de klimaatdiscussie saai blijft: "Het zal wel; ik heb daar in ieder geval geen invloed op". Die richtlijn legt het monopolie in de klimaatdiscussie volledig in handen van technokraten, wetenschappers, politici en regeringsleiders.
Juridische procedures op grond van zulke vage algemene doelstellingen beloven dan ook niet veel goeds: Het dwingt een regering tot haastige besluiten die niet voldoende doordacht kunnen zijn. Besluiten die in ieder geval de schijn moeten opwekken dat men de problemen serieus neemt en die dús duur moeten zijn.